Raz, a dobrze?

Przekornym tytułem zaczynam.

Jestem jedynaczką.

Mając lat kilka cieszyłam się ze swojej samotności. Cudownie się czułam bez rodzeństwa, naprawdę. Dopiero w wieku lat kilkunastu zrozumiałam jak fajnie byłoby mieć towarzysza zabaw – wtedy, a na tamten czas powiernika sekretów, trosk.. Gdy klócili się rodzice – mogłam pogadać co najwyżej z pluszowym misiem. Gdy byłam nieszczęśliwie zakochana – pisałam pamietnik. Gdy na dworze padał deszcz – patrzyłam w to mokre okno i czekałam na słońce. Podobno słynełam ze slów „Mamo/tato/babciu/ciociu/kocie/króliku/mrówko – nuuuuuuuuudzi mi się!!!”. Kiedy nie miałam okazji spotkać się z koleżanką z podwórka naprawdę doskwierała mi samotność.

Zaczeły się marzenia o zwierzątku. Królika miałam – był totalnie aspołecznym członkiem naszej rodziny. Ignorantem w sprawie przytulasków i całusków. Nie było z niego radości. Była też rybka. Umarła z nudy (tak mi się wydawało).

Chciałam psa (rodzeństwa dalej nie – ale to nie dlatego nie mam brata ani siostry). Nie mogłam go mieć. Czwarte piętro w bloku bez windy i pogrążona w marzeniach dziewczynka. Wiadome było na kogo obowiązki związane z tym czworonogiem by spadły.

Tak więc nigdy nie miałam ani psa, ani rodzeństwa.

Powinnam teraz powiedzieć: drodzy rodzice, nie zabierajcie dziecku przyjemności posiadania kompana do zabaw. Kompana do bójek, kłótni, wyrywania włosów. Kompana do wspólnego chowania mięsa pod ziemniakami i wyjadania czekoladowego kremu palcami prosto ze słoika. Nie odbierajcie im tego. Pozwólcie na tego przyjaciela o tej samej w żyłach krwi. Plac zabaw nawet pusty będzie pełen, a w szkole zawsze jakoś raźniej.

Nie powiem.

Myślicie sobie może teraz, że mam żal do moich rodziców. Absolutnie! Nic z tych rzeczy! Owszem, bardzo żałuję, że nie wiem jak to jest mieć rodzeństwo. Obserwuję relacje przeróżne i prawie zawsze są to piękne więzi. Wiadomo – czasem lekko pokiereszowane, obdarte z naskórka, poprzecierane jak ulubione dżinsy.

Nie mam żalu, bo czasem w życiu bywa tak, że lepiej zdecydować sie na JEDNO dziecko i zaspokajać jego potrzeby w miarę… Nie biorę pod uwagę przypadku wpadki czy ostatniej szansy, gdy lekarz mówi: jeśli drugie, to teraz albo nigdy. Jednak w normalnych okolicznościach nie zawsze można.

Naprawdę wolę „skazać” dziecko na bycie jedynakiem i nudę pukającą w szybkę wraz deszczem, niż postarać się o kolejny cud i… nie mieć czym chleba posmarować.

Dlatego nie oceniajmy pochopnie. Nie traktujmy rodziców jedynaków jak wyrodnialców egoistycznych.

Z własnej perspektywy: marzę o rodzeństwie dla M. Chciałabym mieć słodką dwójkę. Jednak nie mam pojęcia czy ten plan będzie kiedykolwiek możliwy do zrealizowania.